lunes, 28 de julio de 2014

Himno de la URSS bajo la dirección del camarada Stalin.-

Estado español: Gustavo Arguellas: la crisis suma otro suicidio por deudas hipotecarias. ¿Hasta cuando?

El joven, de 37 años, casado y con dos hijos, se ahorcó este fin de semana en su casa de Alomartes (Granada). Su deuda hipotecaria con el Banco Mare Nostrum ascendía a más de 100.000 euros.
Stop Desahucios Granada responsabiliza a la entidad bancaria, "que no dio opción" en las negociaciones.
El banco "lamenta profundamente lo ocurrido" y asegura que aún estaban negociando con él posibles soluciones.
Gustavo Arguellas, trabajador de la construcción, con 37 años, dos hijos pequeños (de 11 y 3) y una deuda de más de 100.00 euros con el Banco Mare Nostrum, se quitó la vida en la noche del viernes, 25 de julio, ahorcándose en una de las habitaciones de su vivienda de Alomartes (Granada). Allí fue enterrado este domingo, antes de que un nutrido grupo de ciudadanos, amigos, compañeros de la plataforma Stop Desahucios de Granada, se congregase en los jardines de Triunfo, en el centro de la ciudad, como homenaje y protesta por el último suicidio relacionado con la crisis; incluido un desahucio en ciernes (ellos lo llaman, con férrea unanimidad, "asesinato"), según la PAH.
Nadie está en condiciones de transcribir el relato que explicaría qué llevó a Arguellas, en última instancia, a ese final, la ecuación exacta de su decisión. Pero tanto sus compañeros del colectivo como su propio entorno familiar parecen no albergar duda de que la presión por parte de la entidad bancaria le acabó derrotando tras meses de angustia e incertidumbre; tras varios accidentes laborales que le dejaron consecutivamente en el dique seco; tras un periodo de entre tres y cuatro años de poco trabajo, o ninguno. Últimamente, también, dicen, con llamadas "diarias" desde el banco para recordarle un compromiso que muy difícilmente hubiera podido cumplir nunca.
"Un trabajador nato. Un tío de puta madre con mala suerte", le describe ahora Paco, amigo suyo, miembro de Stop Desahucios Granada y uno de los que comandaron la concentración en Triunfo y la marcha posterior hasta el edificio frente a Correos de Caja Granada (integrada ahora en Mare Nostrum –BMN– junto con Caja Murcia y Sa Nostra). "Era alegre, sí. Pero normalmente todos somos alegres hasta que…".
Una activista dejó una flor, como muestra de luto, ante una sucursal de CajaGranada.
Una activista dejó una flor, como muestra de luto, ante una sucursal de CajaGranada.


"Imagínate", dice sobre Gustavo, "con dos nenes pequeños, una hipoteca por pagar y el banco acosándolo diariamente. Por muy cuerda que esté, una persona se vuelve loca…". [ El cura Joaquín Sánchez nos contaba, el año pasado, que en estas situaciones "muchos se vienen abajo: les llaman veinte mil veces al móvil, les rompen los nervios. Y se acaban rindiendo".] "…Ya le habíamos dicho que, cuando fuera al banco, no lo hiciera solo. Si vas solo te atropellan de manera bestial".
El caso de Gustavo, además, parece presentar aristas tenebrosas, como que el propio banco le otorgase más préstamos para poder pagar la deuda… aumentando así, aún más, la propia deuda. Algo que confirma Paco ( "La historia es que debas más dinero para que puedan quedarse más rápido con la vivienda") y ratifica asimismo Antonio Redondo, uno de los portavoces de Stop Desahucios: "Le habían hecho unas retitulaciones que pasaban por aumentarle la deuda de la hipoteca. Empezó debiendo 90.000, y ya iba por los 120, 130.000 euros".
Redondo afirma haber sido testigo, junto con el resto de la plataforma, de las "numerosas llamadas" que Gustavo recibía durante las asambleas del grupo, del "agobio" en que vivía. Según el activista, estaba deprimido, "como la mayoría de los que se acercan a las asambleas en la misma situación… Los índices de suicidio relacionados con esto están muy por encima de los datos que se manejan oficialmente. Porque supone una pérdida constante de salud, física y psicológica".

El banco: "No estaba en situación de morosidad"

Por su parte, sin embargo, la entidad bancaria ha emitido un comunicado en el que se señala que "Don Gustavo Arguellas Calvo tenía suscrito con BMN-CajaGRANADA un préstamo hipotecario que se ha refinanciado hasta en tres ocasiones, siempre buscando darle al cliente las mayores facilidades posibles para el cumplimiento del contrato". Fuentes del BMN han señalado a eldiario.es/andalucia que muy probablemente se debiera el aumento de la deuda a esas refinanciaciones, que arrastran intereses de demora y gastos notariales. También que Arguellas no cumplía todos los requisitos para poder acogerse al Decreto-Ley andaluz 6/2013 de Función Social de la Vivienda por encontrarse "trabajando de jornalero" en las últimas semanas, y no en el paro.
BMN-CajaGranada niega taxativamente, en el escrito, haber "iniciado procedimiento alguno de reclamación de deuda, al no encontrarse el expediente ni siquiera en vía judicial". Dicen desde el banco, además, que Gustavo tenía prevista una nueva reunión este mismo martes con el director de la sucursal "para estudiar las posibles opciones de cara a encontrar una solución, incluida la de una dación en pago", y que su préstamo "no estaba en situación de morosidad"Quedaría por explicar, en ese caso, el por qué de tantas llamadas, como aseguraban ayer quienes le conocían.     
"BMN-CajaGRANADA, desde que comenzó la crisis, no ha ejercitado el lanzamiento de un solo cliente de su vivienda habitual por impago de deuda, habiendo llegado a soluciones y acuerdos con el 100% de los mismos", aseguran. La muerte de Gustavo les ha "sorprendido" en extremo, dicen, por todo lo expuesto.

"No es un accidente"

Los varios centenares de personas que ayer atravesaron el centro de Granada parecían estar de acuerdo en una misma consigna: que, a la postre, el término suicidio resulta equívoco cuando existen agentes externos concretos que empujan a él.
"La familia intentó durante mucho tiempo llegar a una solución con BMN, pero éste no quería", puede leerse en un comunicado colgado en el blog de Stop Desahucios Granada. "Hace tres meses se vieron obligados a dejar de pagar las cuotas [de la hipoteca], y aproximadamente por esas fechas acudieron a Stop Desahucios, en su Asamblea de Maracena. Con el asesoramiento necesario, presentaron los documentos para que el banco accediera a firmar una carencia durante cinco años, según establece el real decreto de 2013. (…) Hace sólo diez días recibieron la carta de respuesta del banco: no aceptaban. El pasado jueves Gustavo volvió a la sucursal de BMN en su pueblo. La respuesta: "No hay solución"… (…) "Para Stop Desahucios, esta muerte no es un accidente, ni una decisión individual. Es un crimen, un homicidio. Y como todos los crímenes tiene responsables".
Según el colectivo, "el principal" responsable sería el Banco Mare Nostrum, "que, como el resto de los bancos, tras lucrarse durante años sigue poniendo impedimentos para que todas esas familias puedan mantener sus casas". Seguido de "el Gobierno español y la Junta de Andalucía. El primero por negarse a aprobar la iniciativa legislativa popular presentada por la Plataforma Antidesahucios, que demandaba cuestiones de mínimos [dación en pago retroactiva, alquiler social…]. La segunda por ignorar las propuestas del Movimiento Andaluz por la Vivienda de declarar el estado de emergencia habitacional, evitando así todos los desahucios” de la comunidad autónoma.
El pasado 14 de julio, el Tribunal de Justicia de la UE dictaba una sentencia que debería forzar al Gobierno español a modificar la controvertida ley 1/2013, aprobada por la mayoría parlamentaria del PP: entiende el Tribunal que aquélla vulnera los derechos fundamentales de los ciudadanos, dejando al deudor de la hipoteca en una situación de indefensión. Debería bastar, por sí sola, para que se suspendiesen todos los 'desalojos'. "Aplicarla significaría que no se pueda echar a nadie de su casa", dice José Iglesias, asesor jurídico de S.D. Granada. Pero… "Pero hace falta que los jueces tengan valentía y no sigan con los procedimientos de desahucio hasta que no se aclare todo. Hasta que se adapte la legislación a Europa". En su opinión, los magistrados "tienen que echarle valor, porque se trata de ir contra el sistema financiero. Si una cláusula se declara nula, todos los efectos derivados de ello son nulos…". Es decir: "Si me has cobrado tanto", indebidamente según la ley, "me lo tendrás que devolver" con efecto retroactivo.
La decisión de Gustavo, sin embargo, no contempla ya efecto retroactivo alguno. Igual que la de Domingo, 'el del kiosko': otro granadino que zanjó su vida, en octubre de 2012, de idéntica manera: con una soga al cuello. Y con interpretaciones similares de su entorno sobre cómo llegó la soga hasta allí.

jueves, 24 de julio de 2014

Científicos y médicos denuncian “el crimen contra la humanidad” que se está cometiendo en Gaza


Cuarto Poder /MIGUEL ÁNGEL CRIADO | Publicado:
gaza_funeral_7familia
Los parientes de siete miembros de una misma familia asisten a su funeral en Beit Lahiya, en el norte de la franja de Gaza, ayer martes, 22 de julio. / Mohammed Saber (Efe)


No es habitual que los científicos salgan de sus laboratorios y tomen partido hasta mancharse. Tampoco lo es que una de las revistas más respetadas en el ámbito científico sea su altavoz. Pero lo que está sucediendo en Gaza ha llevado a una veintena de médicos e investigadores a denunciar la invasión israelí de la franja. En una carta abierta, piden al resto de la comunidad científica que actúen contra lo que llaman  un  “crimen contra la humanidad”.
La revista The Lancet, la más relevante entre las publicaciones médicas, acaba de publicar una carta firmada por científicos y médicos, en su mayoría italianos y británicos. Todos han trabajado en algún momento de su carrera en los territorios palestinos. Incluso los hay a los que la invasión de Gaza les ha cogido allí.
“Somos médicos y científicos que dedicamos nuestras vidas a desarrollar instrumentos para cuidar y proteger la salud y la vida. También somos personas informadas;  junto al conocimiento y su práctica, enseñamos los valores éticos de nuestras profesiones. Todos hemos trabajado durante años en Gaza y conocemos su situación”, escriben a modo de presentación. “Sobre la base de nuestros valores éticos y nuestra práctica, denunciamos la agresión de Israel contra Gaza de la que somos testigos”, añaden en un segundo párrafo.
El texto de la misiva, que lleva el título de Carta abierta para los gazatíes, repasa la situación de Gaza antes del presente capítulo de violencia. Recuerdan cómo, desde el bloqueo por tierra y mar impuesto por las autoridades israelíes en 2006, la salud física, emocional y social de los palestinos de la franja no ha dejado de empeorar.
Como han demostrado varios estudios, algunos también publicados por The Lancet, no es buena idea enfermar en la franja. Si la cosa se complica y el enfermo necesita alguna intervención especial, tiene que ser atendido en  Cisjordania o, lo que es aún más complicado, en algún hospital israelí. En ocasiones, para cuando llega la autorización que le permita sortear el bloqueo, ya es demasiado tarde.
La tasa de mortalidad infantil en Palestina es 10 veces mayor que la española. En cuanto a la salud mental, los territorios ocupados presentan la prevalencia más alta del mundo árabe sólo superados por Siria y Libia de desórdenes relacionados con la depresión. Un estudio de 2013 sobre la capacidad de respuesta del sistema de salud de la franja de Gaza ante una invasión israelí mostró que, gracias a o por culpa de su reiteración (tres grandes operaciones en los últimos 10 años), la preparación de los recursos humanos sanitarios han mejorado. Sin embargo, sólo el fin de los ataques y el bloqueo podrían permitir el desarrollo de una infraestructura médica aceptable que hoy no existe.
“Antes del presente asalto, el stock de productos sanitarios en Gaza estaba en su punto más bajo por culpa del bloqueo. Ahora ya se han agotado”, denuncian los firmantes de la carta. La escasa producción agraria y pesquera de los gazatíes no puede ser comercializada fuera de la franja, lo que impide obtener ingresos para comprar en el exterior los productos que no tienen dentro. Y muy pocos consiguen pasar por los dos únicos puestos fronterizos por donde humanos, animales y cosas han de pasar.
Según la ONU, el 80% de la población vive de las raciones de alimentos que reparte esta misma organización. Además, las infraestructuras y edificios destruidos por el ejército israelí en 2008, con la operación Plomo Fundido, nunca fueron reconstruidos debido al bloqueo. Los palestinos son refugiados en su propia tierra.
Para los firmantes, Israel está practicando una estrategia de tierra quemada que tiene ahora un nuevo capítulo. Denuncia, por ejemplo, el uso de municiones y bombas que, más allá de las bajas directas, tienen un alto impacto en el medio ambiente y la salud de las futuras generaciones.
“Mientras escribimos, se han conocido otras masacres y amenazas a personal médico de los servicios de emergencias y la negativa a la entrada de convoyes humanitarios internacionales. Como científicos y médicos no podemos permanecer callados mientras este crimen contra la humanidad continúa”, se puede leer en la carta.
Por eso, piden a toda la comunidad científica que se una a su protesta y a los gobiernos que ejerzan su capacidad de presión para acabar con la invasión y, con ella, el sufrimiento de la población de Gaza.

martes, 22 de julio de 2014

PERÚ: Pintas atribuidas al PCP en la ciudad de Junín.

Pintas subversivas con amenazas de muerte
Pintas senderistas
Pintas senderistas

Pobladores exigieron el patrullaje policial y del serenazgo como medida de seguridad. Esta parte del país se vio convulsionada por el terrorismo entre los años 1987 y 1992. .
Algunas calles de la ciudad de Junín amanecieron con diversas pintas alusivas a Sendero Luminoso con la característica hoz y el martillo acompañadas de amenazas de muerte a dos candidatos a la municipalidad provincial de Junín y a un comerciante.
Entre estas pintas, realizadas con un spray con pintura roja, figuran los nombres de Luis Alberto Solórzano Talaverano y el de Percy Chahua Huaranga quienes fluctúan en las próximas elecciones llegar al sillón municipal, así como del comerciante llamado José López, quien no es parte de ningún partido político.
Por su parte, el gobernador encargado, Pajone Meza Astete manifestó que no se trataría de elementos senderistas, sino de personas involucradas en la política o tipos de mal vivir. Mientras que los candidatos involucrados dijeron que serían adversarios políticos que buscan intimidarlos.

GALIZA: Campaña de apoio ao pobo palestino do Movemento de Loita Popular


jueves, 17 de julio de 2014

Continua la repressione contro il 12 aprile, pagina discriminante nel movimento proletario e popolare contro stato padroni e opportunisti. Libertà per i compagni arrestati!


La digos ha notificato in diverse città una decina di denunce, tra cui 4 misure cautelari, per la manifestazione nazionale del 12 aprile, giornata in cui decine di migliaia di persone sono scese in piazza contro il Jobs act, il Piano casa e le politiche di austerity del governo Renzi. Misure che si sommano agli arresti domiciliari che Paolo e Luca sopportano da 59 giorni e ai numerosi obblighi di firma da 6 mesi per la manifestazione del 31 ottobre, e che si aggiungono ai tantissimi provvedimenti che in tutto il paese hanno colpito a decine attivisti e attiviste impegnati/e quotidianamente nelle lotte nei territori.
Questo avviene all’indomani dello sgombero del Volturno occupato a Roma, spazio vitale per l’impegno sociale, culturale e politico di questa città. Un luogo sottratto ad ipotesi speculative che viene riconsegnato alla rendita con probabile destinazione a sala Bingo.
Il governo “Telemaco” sta producendo il massimo sforzo per ridurre gli spazi di democrazia, affidando un ruolo centrale a procure, questure e prefetture, mentre i decreti convertiti in legge che hanno definitivamente precarizzato le vite di milioni di persone vengono blindati da una riforma costituzionale che intende mettere al sicuro l’attuale maggioranza da ogni rovesciamento elettorale.
Dentro questi scenari diventa necessaria una mobilitazione ancora più unita, complice e solidale. Per questo scenderemo in piazza per rispondere allo sgombero e alla devastazione del Volturno occupato, mentre il 18 luglio ci mobiliteremo a piazzale Clodio dalle ore 13.30 in concomitanza con l’udienza del processo per gli arresti avvenuti davanti al Cipe nel marzo 2012, quando i movimenti per il diritto all’abitare contestarono lo stanziamento di ingenti fondi per il Tav, anticipando i temi delle mobilitazioni dello scorso autunno riassunte nello slogan: una sola grande opera, casa e reddito per tutti!
Invitiamo inoltre tutt@ a portare la propria solidarietà a Gianluca e Adriano, in isolamento da 10 mesi con l’accusa di terrorismo, che il 18 mattina subiranno il processo in videoconferenza, una tecnica per nulla neutra e che rappresenta un pericoloso attacco al “diritto di difesa”.

Giovedì #17 ore 18 corteo da piazza Indipendenza
Venerdì #18 ore 13.30 presidio a piazzale Clodio


Liber@ tutt@, liber@ subito!

Movimenti per il diritto all’abitare


Il comunicato dei Movimenti sociali contro precarietà e austerity promotori della manifestazione del 12 aprile

La vendetta del governo Renzi contro precari e disoccupati,nuovi arresti per il 12 aprile
Liberi/e tutti/e!


il 16 mattina la Digos, su ordine del PM Albamonte, dopo aver proceduto ad alcune perquisizioni ha notificato una decina di denunce a Roma, Pisa, Perugia e Marghera, ad altrettanti attivisti, 4 dei quali sottoposti ad obbligo di firma quotidiano. I reati contestati sono adunata sediziosa, resistenza aggravata, lesioni a pubblico ufficiale e lancio di oggetti atti ad offendere, nello specifico "uova, ortaggi, pezzi di cartone e pacchetti di sigarette".

L'ennesima operazione di polizia, annunciata in maniera roboante dai media, si riferisce alla giornata del 12 aprile 2014 "Assediamo il Governo Renzi. Ribaltiamo il Jobs Act". Una manifestazione nazionale contro l'austerity aveva attraversato il centro storico di Roma ponendo al centro dell'agenda politica e sociale del Paese l'opposizione alle politiche di precarizzazione dall'attuale governo stava predisponendo attraverso il Jobs Act e il Piano Casa Lupi. Migliaia di precari, disoccupati, occupanti di casa, studenti, nativi e migranti, avevano espresso la loro rabbia, determinati a portare il loro dissenso sotto al Ministero del Welfare di via Veneto, dove il corteo è stato ripetutamente caricato fin dentro piazza Barberini.  Era la prima manifestazione nazionale che si opponeva alle scellerate politiche del Governo Renzi, costruita completamente dal basso e dalle lotte che animano il paese accomunate dallo slogan "Una sola grande opera: casa e reddito per tutti". Parole d'ordine che hanno caraterizzato quella piazza e quel processo sociale di movimento che ha visto protagonisti migliaia di soggetti, reti e collettivi autorganizzati, sindacati di base e movimenti per il diritto all'abitare in tutta Italia a partire dalle giornate del 18 e del 19 ottobre del 2013.

In questi primi mesi del 2014 non è la prima volta che i movimenti sociali si confrontano con questo esercizio della repressione marcatamente vendicativo e intimidatorio nei confronti di attivisti, in alcuni casi molto giovani. Ricordiamo gli arresti e le tante misure cautelari tra obblighi di firma, dimora e domiciliari comminate fino ad oggi per le piazze dello scorso autunno, nonchè per le campagne contro sfratti e sgomberi, tanto di case quanto di spazi sociali, avviata in tutta Italia.
Chiediamo l'immediata liberazione di tutti e la revoca delle misure cautelari a cui sono sottoposti centinaia di compagni in tutta Italia.
Proseguiamo i nostri percorsi per costruire una nuova stagione di conflitto dentro il semestre italiano di presidenza UE, a partire dall'opposizione al Jobs Act, al Piano Casa e alle ricette di austerity imposte dalla Troijka e dal mercato.

Movimenti sociali contro precarietà e austerity promotori della manifestazione del 12 aprile

Libertad para el profesor GN Saibaba. Pronunciamiento de los camaradas de Anális y Opinión de Bolivia.



Foto: Internet


Por: Análisis y Opinión
17/07/2014
El Estado indio conocido por los reaccionarios como la democracia más grande del mundo y por los “progres” como un país emergente miembro de los BRICS que constituye un “contrapoder” al “imperialismo unipolar yanqui” y eje de las “relaciones sur-sur”. Toda esta hemorragia de ideas oportunistas se caen cuando rascamos la realidad de lo que pasa en la India. En realidad el crecimiento indio se explica por la cruel explotación a la que son sometidas las clases populares en ese país, una explotación inmisericorde de la clase obrera, sometimiento de la población pobre artesana y comerciante, criminalización de las luchas de estas, explotación de la mano de obra migrante de hombres mujeres y niños y una explotación sexual indiscriminada, esa es la cara profunda de la India.
Pero la realidad del campo es mucho peor, ahí se desarrolla un movimiento revolucionario que aglutina a los sectores populares compuestos por campesinos, adivasis (indígenas) y pequeños comerciantes, que son brutalmente reprimidos por el gobierno y sus fuerzas represivas. El movimiento revolucionario dirigido por el Partido Comunista de la India (maoísta) ha tenido que enfrentar la criminal operación “Cacería Verde” que es una auténtica guerra contra el pueblo donde se somete y asesina a poblaciones enteras acusadas de colaborar con la guerrilla. El objetivo de esta operación militar es acabar con el movimiento revolucionario y entregar los recursos naturales a las grandes empresas imperialistas que tienen puestas sus ambiciones en los minerales.
A pesar de ser considerada una democracia en la India predomina el sistema de castas que es la negación de derechos civiles para una parte importante de la población conocida como los intocables en el sistema de castas. Muchos activistas contra las atrocidades del gobierno indio sufren persecución, encarcelamiento, tortura, muerte y desaparición. Es el caso del profesor indio GN Saibaba, un activista y luchador consecuente comprometido con el pueblo, él ha sido un activista por la causa Palestina, por la resistencia en Irak, por la autodeterminación de los pueblos de Cachemira, por la liberación de los presos políticos en la India, en contra de la operación “Cacería Verde” y por eso es odiado por el gobierno. El profesor Saibaba tiene paralizado parte del cuerpo y se desplaza en silla de ruedas, a pesar de eso el fascista gobierno indio lo considera peligroso y por eso fue secuestrado el 9 de mayo de su vivienda en la Universidad de Delhi por miembros de las fuerzas de seguridad del Estado. Su familia no conocía su paradero y se temía que lo hubieran desaparecido, pero una intensa campaña en la India y en el extranjero para que aparezca con vida dio resultado y la policía lo derivó a una prisión. Ahora el profesor Saibaba se encuentra en pésimas condiciones de reclusión y tiene que ser ayudado por dos presos políticos.
Hoy existe una campaña internacional  para la liberación del profesor Saibaba y nosotros nos sumamos a ese pedido y condenamos las acciones criminales  del gobierno indio. Basta de crímenes contra el pueblo, libertad para el profesor Saibaba.

BRASIL: APOIAR A CAMPAÑA INTERNACIONAL POLA LIBERDADE DOS PRESOS E PRESAS POLÍTICOS







Send messages for the immediate release of political prisoners to:




Presidência da República

Exma. Presidente Dilma Roussef

Contato: www2.planalto.gov.br fale com a presidenta



Ministério da Justiça

Exmo. Ministro Dr. José Eduardo Cardozo

Fax: (61) 2025.9556

Contato: http://www.justica.gov.br/portalpadrao/endereco/contato



Ministério da Defesa

Exmo. Ministro Celso Amorim

E-mail: chefe.gabinete@defesa.gov.br



Secretaria Especial de Direitos Humanos da Presidência da República

Exma. Ministra Sra. Maria do Rosário Nunes

E-mail: direitoshumanos@sdh.gov.br

Fax: (61) 2025.9617



Governador do Estado do Rio de Janeiro

Sr. Luiz Fernando Pezão

e-mail: pezao@gabgovernador.rj.gov.br

Fax.: (21) 2334-3559



Vice-Governador do Estado do Rio de Janeiro

Chefe de Gabinete Sérgio Poubel

E-mail: spoubel@vicegovernadoria.rj.gov.br



Secretário de Segurança Pública do Estado do Rio de Janeiro

Sr. José Mariano Beltrani

E-mail: imprensaseseg@gmail.com



Secretário de Estado Assistência Social e Direitos Humanos

Sr. João Carlos Mariano Santana Costa

E-mail: c.mariano@social.rj.gov.br



Subsecretário de Defesa e Promoção dos Direitos Humanos

Sr. Rafael Viola

E-mail: subsecretariadh@social.rj.gov.br



Ministério Público do Estado do Rio de Janeiro

Dr. Nilson Bruno Filho

E-mail: crc@dpge.rj.gov.br





Conselho Estadual de direitos Humanos do Estado do Rio de Janeiro Copy

E-mail: ceddhrj@gmail.com





With Copies to:


CEBRASPO

cebraspo@gmail.com



ABRAPO

advogadosdopovo.abrapo@gmail.com




INDIA: EL MINISTRO DEL INTERIOR DEL GOBIERNO FASCISTA DE MODI DECLARA QUE LOS MAOÍSTAS INDIOS ESTÁN RECIBIENDO APOYO DE ORGANIZACIONES EUROPEAS


Traducción del ingles por los camaradas de GMHC.
Nueva Delhi – 15 Julio 2014 – Según informa la web del periódico The Economic Times - información que Gran Marcha Hacia el Comunismo hemos traducido al español- el Ministro del Interior del Gobierno indio ha declarado que los insurgentes maoístas en el país están recibiendo apoyo de organizaciones de países europeos, incluyendo Alemania, Francia, Holanda e Italia y el asunto está siendo abordado a nivel diplomático con estos países.
El periódico añade que que el Ministro del Interior informó al Parlamento el pasado martes que el movimiento naxalita contaba también con apoyo extranjero. “La denominada Guerra Popular que desarrolla el Partido Comunista de la India (Maoísta) contra el Estado indio ha atraído también el apoyo de varias organizaciones marginales maoístas ubicadas en Alemania, Francia, Holanda, Turquía e Italia”, declaró el Ministro del Interior Kiren Rijiju ante la Lok Sabja [Cámara Baja del Parlamento de la India] en una respuesta escrita el martes. Añadió además que “grupos extremistas de izquierda” habían participado en conferencias y seminarios en Bélgica y Alemania. Rijiju señaló igualmente que existen datos de que cuadros destacados del Partido Comunista de Filipinas habrían impartido entrenamiento a cuadros del PC de la India (Maoísta) en 2005 y 2011 y que “la recuperación de armas y munición de origen extranjero de los extremistas de izquierda en distintos enfrentamientos y operaciones son una indicación del hecho de que están adquiriendo armas de distintas fuentes”. También en su respuesta a la Cámara Baja del Parlamento indio el cabecilla de la represión del régimen fascista indio hizo mención a que “no se puede descartar la posibilidad de que las organizaciones de frente del PC de la India (Maoìsta) estén recibiendo fondos económicos desde el extranjero de forma clandestina”, y añadió que se estaba haciendo un estrecho seguimiento de la situación y se tomarían las acciones necesarias al respecto. Tales asuntos, en tanto lleguen a conocimiento del Ministerio, están siendo abordadas por el Ministerio de Asuntos Exteriores que examinará la cuestión con los países implicados a nivel diplomático”.  También, el Ministro del Interior dijo que el PC de la India (Maoìsta) es miembro del Comité de Coordinación de Partidos y Organizaciones Maoístas del Sur de Asia, un conglomerado al que pertenecen todos los partidos maoístas del Sur de Asia.

Ante esta noticia, los camaradas del Comité Internacional de Apoyo a la Guerra Popular en la India (CIAGPI) http://icspwindia.wordpress.com/ han respondido: ¡MUY BIEN! ¡INTENSIFIQUEMOS EL APOYO!  y reiteran las resoluciones de su última reunión del pasado 3 de Mayo:
1. Delegación internacional
La campaña LIBERTAD PARA SAIBABA debe continuar en junio con la denuncia del nuevo régimen de Modi, la Operación Cacería Verde, los presos políticos, el apoyo a la Delegación Internacional – también se puede utilizar el 19 de junio para esto.
Es posible la participación de 1-2 representantes por país que esté actuando en la campaña.
2. La Conferencia Internacional de apoyo a la Guerra Popular en la India por el 10º aniversario de la fundación del PCI (Maoísta) que se realizará en Italia los días 27  y 28 de septiembre 2014. Todos los comités, partidos, organizaciones –maoístas, antiimperialistas, revolucionarias, internacionalistas- pueden participar con uno o dos representantes.
Cada país puede realizar un evento nacional de masas por este motivo antes o después de la Conferencia internacional.
Todos los comités, partidos, organizaciones –maoístas, antiimperialistas, revolucionarias, internacionalistas- pueden participar con uno o dos representantes.
Para información:
cspindia@gmail.com

miércoles, 16 de julio de 2014

BRASIL: Repúdio ao Estado de Sitio da Copa.

Carta de repúdio ao Estado de Sítio vivido no Rio de Janeiro

Manifesante ferida é impedida de sair da Saens Peña. Foto: Camila Nóbrega/Canal Ibase
Manifestante ferida é impedida de sair da praça Saens Peña. Foto: Camila Nobrega/Canal Ibase
Rio de Janeiro, 14 de julho de 2014
O último final de semana no Rio de Janeiro vivenciou o estabelecimento de um verdadeiro Estado de Sítio implementado para garantia do megaevento Copa do Mundo. A ação repressiva e violenta, entretanto, já se fazia perceptível desde o ano passado com uma brutal criminalização dos movimentos reivindicatórios que ocuparam os espaços públicos como forma de defender mais saúde, educação e mobilidade, entre outros direitos sociais resguardados na Constituição desde 1988.
O que se assistiu nesse final de semana foi um espetáculo lamentável de ruptura com qualquer noção de democracia.
No sábado, dia 12 de julho, o juiz da 27ª vara criminal do Poder Judiciário do Rio de Janeiro autorizou o cumprimento de ilegais 26 mandados de prisão temporária, sob argumento central de que “verifica-se, também, que há sérios indícios de que está sendo planejada a realização de atos de extrema violência para os próximos dias, a fim de aproveitar a visibilidade decorrente da cobertura da Copa do Mundo de futebol, sendo necessária a atuação policial para impedir a consumação desse objetivo e também para identificar os demais integrantes da associação”.
Trata-se de verdadeira prisão política que demonstra a relação subserviente do Poder Judiciário aos interesses econômicos, sejam eles de organismos internacionais ou de poderes públicos estatais. Os Executivos Estadual e Federal vergonhosamente silenciaram diante dos abusos cometidos por suas forças de segurança em atuação no Rio de Janeiro.
É vergonhosa a atuação do Judiciário do Rio de Janeiro que vem se envergando ao Executivo Estadual, demonstrando a falácia da independência entre os poderes e a mediocridade interpretativa dos seus integrantes em defesa de um rebaixado processo de controle social.
Como se não bastasse a ordem prisional decretada no apagar das luzes, prática comum no período inquisitorial e que se perpetuou nos regimes de exceção, vide ditadura civil-militar no Brasil, neste domingo tivemos um verdadeiro estado de sítio estabelecido na praça Saens Pena, Tijuca. O espaço público foi escolhido por uma série de movimentos sociais e partidos políticos para a realização de atos em defesa de mais democracia e politicas públicas, e menos remoções, repressão e criminalização.
O que se seguiu foi um verdadeiro campo de guerra onde as forças de segurança com bombas cercaram os manifestantes, obrigando-os a ficarem presos na praça e impedidos de sair. Ninguém entrava após o estabelecimento do cerco que durou até o final do jogo. Advogados que foram acionados para apoio diante do alto grau de arbitrariedades foram barrados e somente após um longo período é que conseguiram adentrar ao cerco.
Dentro do cerco, os policiais militares (identificados pela sigla alfa-numérica) espancaram manifestantes e quem mais estivesse ali, como um midiativista que teve seu antebraço quebrado pelos golpes de cassetete, dentre várias vítimas. Uma jornalista com a cabeça sangrando e uma estudante com o braço ferido foram impedidas de sair do cerco. Não havia razão para essa brutal repressão, apenas justificada pela certeza de que as autoridades superiores (sejam elas estaduais ou federais) concederam tacitamente carta-branca para o massacre dos militantes.
O legado da Fifa para o Brasil será a sedimentação de um estado de exceção, legitimado pelo sistema judicial, onde cidadãos podem acordar com policiais na sua porta para a decretação de suas prisões como garantia da paz e da ordem do Estado. A paz e a ordem são criadas através da supressão dos direitos de livre manifestação e participação política, e pela prisão dos que defendem a democracia. Mas como nos lembra Marcelo Yuka, “Paz sem voz não é paz é medo!”.
Queremos aqui reiterar que nos recusamos a silenciar. Nossa história e nossas conquistas foram forjadas na luta, e na luta seguiremos.
Lutar, Construir Reforma Agrária Popular
 
Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra
Centro de Assessoria Jurídica Popular Mariana Criola

--

PERÚ: Aparecen pintas atribuidas al PCP en Ayacucho.

Maoist Revolution. Mao Tse Tung for Arab Libraray on line





Revolutionary Greeting

   Sice about 4 years ago, I started an e-library (Mao for Arab library) from scrach. Over 4 years of e-struggle finally this library become the largest Maoist e-library on line in Arabic language. It's name chenged into Mao Tse Tung for Arab Library & include all 4 volumes of Mao selected works in Arabic & many others documents & maoist publications which they are very rare to be available in printed versions in libraries. It contains many books, articles, & many more.

   Please support this site by linking to it to assist it to appear in search more effectively. Site is free for security cause to avoid discovery of real ID of it's owner (I'm).


A atualidade e alguns falsos dilemas. Un artigo do camaradas do Ateneu Prolerário Galego.



Dilemas


Neste momento histórico encontramo-nos na Galiza como estám colocados, no mais adiantado dos movimentos populares, umha série de dilemas que, por nom serem superados, impedem o avanço deste cara posiçons revolucionárias. Como Penélope tecendo e destecendo, o proletariado galego dá um passo adiante para logo dar outro atrás, num círculo sem fim aparente. O pêndulo move-se de esquerda a direita, mas a linha política segue a demonstrar a sua incapacidade para revolucionar o povo galego.
Os dilemas que se prantejam, e que levam à definiçom de dous pólos, aparentemente opostos, som falsos dilemas.Tanto a asa de direita como a de esquerda oferecem, no último, as mesmas receitas fracassadas, só se diferenciando, afinal, mais em questons estéticas e formais do que na linha política. Para achar as respostas necessárias é imprescindível fazer as perguntas corretas. Para superar os falsos dilemas hai que colocar enriba da mesa a alternativa revolucionária. Só entom se poderá deslindar dos campo popular um movimento revolucionário digno de tal nome.
Para isto, o socialismo científico é a ferramenta e o partido comunista o instrumento. Co estudo incansável da teoria e a prática do proletariado do mundo poderemos resgatar a ideologia proletária, e só a partir daí, desenvolver a linha política que nos permita romper as cadeias que nos asobalham. Hoje vamos falar dalguns destes falsos dilemas e tentar colocar a questom no seu lugar.
Primeiro queremos falar da questom republicana. Já nos pronunciamos sobre isto hai pouco, assi que nom incidermos muito. A de monarquia ou república é um falso dilema porque estes som só aspetos formais, superficiais, que nom explicam em absoluto a natureza do governo dumha sociedade. Ponhamos dous exemplos: a Grécia clássica e a Europa atual. As diferentes polis gregas podiam ter diferentes formas de governo (democrática, aristocrática ou monárquica), mas isto nom era em absoluto o que definia estas sociedades. Estas cidades gregas eram sociedades escravistas. E que define a qualquer país europeu hoje em dia? Hai repúblicas e monarquias, mas é esta umha diferença fundamental? Em absoluto. Todas estas sociedades som capitalistas, e a mesma miséria material e moral apodrece monarquias e repúblicas por igual.
Coloquemos agora outra falsa dicotomia, ligando-a coa anterior, e sirvamo-nos dos mesmos exemplos dantes. Na Grécia antiga existia umha democracia mais ou menos ampla para os escravistas e a mais brutal ditadura para os escravos. Na Europa atual existe democracia para os burgueses e ditadura para o proletariado.
Vemos assi como Marx tinha razom, as classes sociais som o único sujeito histórico, e assi, nem existe nem pode existir a democracia e a ditadura em abstrato, senom a democracia para umhas classes e a ditadura para outras. E que a democracia e a ditadura som formas de dirimir as desputas entre diferentes classes sociais. Qual o caráter da democracia na Galiza? Na Galiza existe democracia para os diferentes setores da burguesia e os seus aliados (como no resto da Europa ocidental): a aristocracia obreira. É hoje este setor escindido do proletariado quem dirige as protestas defensivas, de caráter espontaneista e reformista, que recorrem a nossa geografia. Está a perder as prebendas e querem recuperar o seu estátus, e a isso dirigem as luitas que se desenvolvem. O proletariado deve independizar-se desta fraçom e levantar a sua própria bandeira, a sua própria luita polos seus interesses e necessidades.
Igual que o estado e com el as suas formas de governo e a sua justiça, polícia, etc, tamém as organizaçons e as ideologias tenhem um caráter de classe. Que marca o caráter de classe destas? Como a burguesia tem consolidado o poder político na sociedade galega (para ser mais exatos a aliança da oligarquia espanhola e a burguesia galega) mediante os diferentes meios estatais e paraestatais, tenhem tamém ganhada a hegemonia política e ideológica. Isto provoca que os seus valores, preconceitos, roles e modelos inoculem toda a sociedade, fazendo com que as pessoas as interiorizem e assumam à marge da classe à que pertençam. Neste contexto o que determina o caráter de classe dumha organizaçom é o seu programa e a sua prática política. No caso do proletariado um programa e prática independentes do da burguesia. E para isto, nom nos cansaremos de repeti-lo, devemos fazer um uso integral e superador da ideologia do proletariado em luita pola sua emancipaçom: o marxismo. Entendendo isto, a necessidade desta independência, é fácil superar a falsa dicotomia entre classismo e interclassismo. A independência ideológica, política e organizativa é a premissa básica para, a partir daí, e cos interesses da revoluçom sempre por diante, poder tecer as alianças que cada situaçom concreta requerir.
Outro dilema ao que devemos atender é o que nos apresentam entre o institucional e a mobilizaçom social (tanto com um caráter pacífico como violento). O dilema real, como desde hai mais dum século, é entre reforma e revoluçom. O 15M, as mobilizaçons republicanistas, na defesa dos serviços sociais do estado, som o fruito direto da situaçom social atual. Na sociedade galega dá-se um processo de empobrecimento do proletariado, de falência da pequena burguesia e de proletarizaçom da aristocracia obreira. A indignaçom transforma-se em mobilizaçom em defesa dos interesses parciais e imediatos e em descrédito das instituiçons do estado. Mas claro, estas mobilizaçons nom ponhem em questom nem ao estado nem aos seus mecanismos de diálogo e representaçom. A falta de movimento revolucionário, sempre haverá um Beiras ou um Pablo Iglesias que sirva de dique de contençom e dirija a indignaçom cara cauces que nom supujérom, suponhem, nem suporám nunca, um risco para o status quo. Estas mobilizaçons terám um começo, auge e fim, e nada substancial mudará.Tal como está colocado este falso dilema, o institucional e as mobilizaçons som duas caras dumha mesma moeda, reforçando-se mutuamente. A moeda de duas caras é o da reforma. É o mesmo conto velho de sempre, a mesma mentira de querer pôr-lhe rostro humano à besta capitalista, e que só interessa a quem quer manter a sua parte da torta à sombra da burguesia. Neste tipo de mobilizaçons a agitaçom e propaganda desde a esquerda deste esquema reformista, pedindo nacionalizaçons, greves de 48 horas, etc, podem parecer mui radicais, mais participam da mesma lógica e adoecem das mesmas limitaçons. Esta classe de brindes ao sol, esmolando-lhe ao estado ou aos que vivem à sombra del, só nos desvia do guieiro revolucionário. O capitalismo nom é reformável, hai que destrui-lo, e para isso devemos preparar-nos para a guerra sem quartel mediante a aplicaçom criativa da guerra popular. Aproveitar, provocar vazios de poder, construir contrapoder e, mediante a aprendizage do proletariado no uso do seu próprio poder, ganhar assi a base material para a construçom do Exército Vermelho que derrote à burguesia e ao seu estado. Ignorar os fracassos e limitaçons da linha reformista, a estas alturas, é um crime. Nem o espontaneismo das massas nem os que pretendem mudar o caráter destas luitas desde dentro delas mediante a aplicaçom dum verniz mais ou menos radical poderám solucionar os problemas que sofremos o proletariado e o resto do povo galego. E maior crime ainda o dos que querendo ser revolucionários crêem que poderám mudar o caráter das luitas das massas mediante a repetiom de consignas. O povo nem precisa nem espera por nengum comunista, por nengum revolucionário, para defender os seus interesses imediatos. Hai que deixar de ir ao seu rebufo e começar a ser vanguarda de verdade.
Outro falso dilema que nos colocam, filho bastardo da opressom nacional que sofre o povo galego, é o dilema entre independência e integraçom. A independência da Galiza nom entra em conflito com a necessidade de ter a melhor relaçom com o resto de povos da nossa contorna e do mundo inteiro, de tecer alianças com o proletariado do resto do mundo para construir o socialismo cara o comunismo. Como Argala, nom desejamos umha independência eterna, mais ser independentes para desde a nossa independência unirmo-nos ao resto dos povos para construirmos um mundo e humanidade novos. Para isto cumpre a uniom fraterna e mesmo poderia ser, num caso extraordinário, necessária a supeditaçom dos interesses da Galiza polos da Revoluçom Proletária Mundial. A orige do nosso independentismo é eminentemente prático. O proletariado galego deve erigir-se em classe nacional, e esta será a maior garantia para derrotar o maior coesionador do que dispom o estado espanhol: o espanholismo. Os comunistas de todas as naçons baixo a bota do estado, especialmente os castelhanos, devem renegar de palavra e obra do espanholismo, querer de maneira decidida derrubar este engendro ao que chamam Espanha. Doutro modo será impossível tecer alianças profundas. Alianças que seriam de grande utilidade. Por enquanto, nós como comunistas galegos nom podemos esperar sem mais a que isto ocorra. Quais som as nossas tarefas a este respeito? Primeiro e mais importante ser implacáveis inimigos de qualquer mostra de chovinismo ou particularismo. E secundariamente, tentar ajudar aos comunistas do resto do estado nesta batalha fundamental. Lenine, Kaypakkaya, como tantos outros exemplos, serám guia para a açom. No momento atual, qualquer aliança suporia umha subordinaçom e umha recriaçom do mesmo paradigma espanholista. Por isso devemos estar preparados para, coas únicas forças do nosso povo, dar os primeiros passos para poder construir o socialismo no nosso País. Esta é, para nós, a linha justa neste momento. A conceiçom de certos setores pseudomarxistas de primeiro conseguir a independência (como se existisse em abstrato, sem caráter de classe) e logo iniciar o trabalho polo socialismo é um aborto antimarxista, umha trampa que pretende ligar os interesses do proletariado galego aos dumha burguesia galega que nunca quererá erigir-se em classe nacional. Evidentemente, baixo estes postulados, a existência das classes sociais nom tem nengumha consequência política mais que o de dar umha nota de cor vermelha à sua posiçom. O método que dim que os define nom lhes tem mais utilidade. Para nós, é difícil ser mais idealista e menos socialista.
As atuais experiências escocesa e catalá provocam dúvidas às que muitos independentistas nom sabem responder. O estudo da experiência histórica permite-nos prognosticar que cenários possíveis nos podemos encontrar quando a burguesia dum povo dirige a sua independência. O primeiro seria que a burguesia retroceda antes de enfrentar-se coa oligarquia imperialista, aceitando umhas reformas que melhorem a sua correlaçom de forças interna e externa. O segundo seria o de umha independência formal e tutelada, mas em que todo fica atado e bem atado, e onde nada substancial melhoraria para a maioria da sociedade. O terceiro cenário daria-se numha situaçom em que a correlaçom de forças interna nom é clara, e acabaria co armamento da reaçom burguesa pola potência imperialista e umha guerra civil onde os revolucionários e progressistas seriam massacrados.
Consciência de classe – consciência nacional – consciência feminista – consciência ecológica… Outro falso dilema é o que nos apresentam quem fai umha separaçom entre consciências e entre as suas concreçons na prática social. O comunismo é umha comovisom totalizadora, -como total- é a realidade mesma. A separaçom em frentes de luita parciais nom é senom a translaçom da luita sindicalista a todos os aspetos da opressom social. Nem o sindicato emancipará à classe obreira, nem o feminismo acabará coa subordinaçom da mulher, nem o ecologismo será quem salve a natureza , nem o nacionalismo libertará os povos. Só um movimento revolucionário que atenda à realidade no seu conjunto, e nom como umha suma de fatores ou opressons, poderá ser quem de levar à humanidade à sua total emancipaçom.
Como ganhar as grandes massas, na Galiza e no resto do mundo, senom cumha teoria, estratégia, linha política, partido e movimento revolucionários? Como ganhá-las sem umha alternativa integral que revolucione todos os aspetos da vida social? Esta alternativa é a comunista. Mas para que poda triunfar é preciso essa consciência da que falávamos. É necessário o trabalho consciente e planificado que leve a consciência a cada vez maiores capas das massas, pois se algo demonstra a história é que espontaneamente nom surge, nem poderá surgir. A consciência é ser conscientes dum mesmo, consciente do mundo, e consciente da relaçom entre ambos. Por esta razom só existe umha consciência, e por isto falar de consciência nacional, de consciência de classe, etc, é colocar um falso dilema.
Por último, queremos acabar cum falso dilema presente num espetro mais pequeno dos movimentos populares, mais avançado, mais que tem umha importância fulral, e sobre a que cumpre começar a debater. Referimo-nos ao dilema entre insurreiçom e guerra popular. Nengumha insurreiçom pode acabar cum estado burguês, nom como nalgumhas revoluçons burguesas frente ao estado feudal. A utilidade desta ferramenta mostra-se como claramente insuficiente frente ao estado da burguesia. Mesmo na Revoluçom de Outubro, paradigma dos defensores da insurreiçom, esta nom foi mais do que um dos capítulos da guerra civil revolucionária. Aliás, a guerra popular nom pressupom umha minusvaloraçom das greves, levantamentos, ou insurreiçons, num determinado momento.
O futuro do proletariado depende do acertado da sua linha politica. Ninguém nos virá solucionar os nossos problemas, nem nos dará um GPS que nos indique aonde devamos ir em cada momento. Só o estudo das luitas, só a adopçom da ideologia da revoluçom, o socialismo científico, poderá ajudar-nos na titánica criaçom que supom mudar de raiz a podrémia em que o capitalismo torna as nossas vidas.
Efesto F.

Italia - Comunicado del Socorro Rojo Proletario. (9/07/ 2014)

Nota -Reproducimos a continuación un reciente comunicado del Socorro Rojo
Proletario (Italia) que hemos extraído del blog de los camaradas de
Proletari Comunisti-Partido Comunista maoísta Italia
http://proletaricomunisti.blogspot.com.es/ y que los camaradas de Gran Marcha Hacia el
Comunismo han traducido al español:












SOCORRO ROJO PROLETARIO
Está preparándose para lanzar nuevas campañas a nivel nacional de
solidaridad con todos los presos y prisioneros políticos, comunistas,
revolucionarios, antiimperialistas que están en las cárceles italianas.
Nos adherimos y participamos en todas las iniciativas en contra de todos los
montajes policiales y judiciales que han procesado a compañeros,
proletarios, militantes de organizaciones proletarias militantes y
opositores.
A nivel internacional, estamos apoyando y participando en campañas e
iniciativas
Exigir la libertad de Saibaba, profesor de la Universidad de Delhi,
dirigente del Frente Democrático Revolucionario y de todos los 10.000 presos
políticos y del pueblo en las cárceles indias.
Exigir la liberación de todos los detenidos en Turquía después de la
revuelta del Parque Gezi y la solidaridad expresa con los presos políticos
comunistas y revolucionarios en Turquía
Exigir la libertad de los presos políticos en Marruecos y en todos los
países de Oriente Medio.
Solidaridad con todos los compañeros del movimiento de oposición NO VAI TER
COPA en Brasil, contra la represión, la violencia del Estado, las
detenciones, la tortura.
Expresar la máxima cercanía con los presos políticos palestinos en huelga de
hambre contra el régimen sionista israelí.
Nos adherimos al llamamiento internacional lanzado por los partidos y
organizaciones maoístas para defender la vida del Presidente Gonzalo, el
dirigente histórico del PCP y de la guerra popular en el Perú.
Por la reconstrucción del Socorro Rojo Proletario deseando la máxima unidad
de los comunistas y la máxima solidaridad contra la represión y las
cárceles, para que sea un solo organismo unitario general en nuestro país,
llamamos a todos los compañeros comunistas proletarios, revolucionarios y a
toda la realidad política y social de las luchas auto-organizadas para dar
vida en cada ciudad a una estructura del Socorro Rojo Proletario abierta y
activa y a marchar juntos hacia una Asamblea Nacional.

Socorro Rojo Proletario - Italia
srpitalia@gmail.com

martes, 15 de julio de 2014

GAZA: Un articulo de Eduardo Galeano

GAZA
Eduardo Galeano


Para justificarse, el terrorismo de Estado fabrica terroristas: siembra odio y cosecha coartadas. Todo indica que esta carnicería de Gaza, que según sus autores quiere acabar con los terroristas, logrará multiplicarlos.
Desde 1948, los palestinos viven condenados a humillación perpetua. No pueden ni respirar sin permiso. Han perdido su patria, sus tierras, su agua, su libertad, su todo. Ni siquiera tienen derecho a elegir sus gobernantes. Cuando votan a quien no deben votar, son castigados. Gaza está siendo castigada. Se convirtió en una ratonera sin salida, desde que Hamas ganó limpiamente las elecciones en el año 2006. Algo parecido había ocurrido en 1932, cuando el Partido Comunista triunfó en las elecciones de El Salvador. Bañados en sangre, los salvadoreños expiaron su mala conducta y desde entonces vivieron sometidos a dictaduras militares. La democracia es un lujo que no todos merecen.
Son hijos de la impotencia los cohetes caseros que los militantes de Hamas, acorralados en Gaza, disparan con chambona puntería sobre las tierras que habían sido palestinas y que la ocupación israelí usurpó. Y la desesperación, a la orilla de la locura suicida, es la madre de las bravatas que niegan el derecho a la existencia de Israel, gritos sin ninguna eficacia, mientras la muy eficaz guerra de exterminio está negando, desde hace años, el derecho a la existencia de Palestina. Ya poca Palestina queda. Paso a paso, Israel la está borrando del mapa.

Los colonos invaden, y tras ellos los soldados van corrigiendo la frontera. Las balas sacralizan el despojo, en legítima defensa. No hay guerra agresiva que no diga ser guerra defensiva. Hitler invadió Polonia para evitar que Polonia invadiera Alemania. Bush invadió Irak para evitar que Irak invadiera el mundo. En cada una de sus guerras defensivas, Israel se ha tragado otro pedazo de Palestina, y los almuerzos siguen. La devoración se justifica por los títulos de propiedad que la Biblia otorgó, por los dos mil años de persecución que el pueblo judío sufrió, y por el pánico que generan los palestinos al acecho.
Israel es el país que jamás cumple las recomendaciones ni las resoluciones de las Naciones Unidas, el que nunca acata las sentencias de los tribunales internacionales, el que se burla de las leyes internacionales, y es también el único país que ha legalizado la tortura de prisioneros. ¿Quién le regaló el derecho de negar todos los derechos? ¿De dónde viene la impunidad con que Israel está ejecutando la matanza de Gaza? El gobierno español no hubiera podido bombardear impunemente al País Vasco para acabar con ETA, ni el gobierno británico hubiera podido arrasar Irlanda para liquidar a IRA. ¿Acaso la tragedia del Holocausto implica una póliza de eterna impunidad? ¿O esa luz verde proviene de la potencia mandamás que tiene en Israel al más incondicional de sus vasallos?
El ejército israelí, el más moderno y sofisticado del mundo, sabe a quién mata. No mata por error. Mata por horror. Las víctimas civiles se llaman daños colaterales, según el diccionario de otras guerras imperiales. En Gaza, de cada diez daños colaterales, tres son niños. Y suman miles los mutilados, víctimas de la tecnología del descuartizamiento humano, que la industria militar está ensayando exitosamente en esta operación de limpieza étnica.

Y como siempre, siempre lo mismo: en Gaza, cien a uno. Por cada cien palestinos muertos, un israelí.

Gente peligrosa, advierte el otro bombardeo, a cargo de los medios masivos de manipulación, que nos invitan a creer que una vida israelí vale tanto como cien vidas palestinas. Y esos medios también nos invitan a creer que son humanitarias las doscientas bombas atómicas de Israel, y que una potencia nuclear llamada Irán fue la que aniquiló Hiroshima y Nagasaki.
La llamada comunidad internacional, ¿existe? ¿Es algo más que un club de mercaderes, banqueros y guerreros? ¿Es algo más que el nombre artístico que los Estados Unidos se ponen cuando hacen teatro?

Ante la tragedia de Gaza, la hipocresía mundial se luce una vez más. Como siempre, la indiferencia, los discursos vacíos, las declaraciones huecas, las declamaciones altisonantes, las posturas ambiguas, rinden tributo a la sagrada impunidad.


Ante la tragedia de Gaza, los países árabes se lavan las manos. Como siempre. Y como siempre, los países europeos se frotan las manos.

La vieja Europa, tan capaz de belleza y de perversidad, derrama alguna que otra lágrima mientras secretamente celebra esta jugada maestra. Porque la cacería de judíos fue siempre una costumbre europea, pero desde hace medio siglo esa deuda histórica está siendo cobrada a los palestinos, que también son semitas y que nunca fueron, ni son, antisemitas. Ellos están pagando, en sangre contante y sonante, una cuenta ajena.

BRASIL: ABRAPO E IAPL CONDENAM PRISÃO MASSIVA DE ATIVISTAS NO RIO DE JANEIRO - 13 de julho de 2014



A Associação Brasileira dos Advogados do Povo e a Associação Internacional dos Advogados do Povo vêm por meio desta repudiar a expedição de 26 mandados de prisão dos ativistas no último dia 12 de julho, às vésperas do jogo final da Copa do Mundo da FIFA. Os ativistas foram literalmente caçados pela Polícia Civil do Rio de Janeiro em várias cidades, incluindo Porto Alegre e São Paulo, detidos em suas casas e levados para a Cidade da Polícia, no Rio, que se tornou uma central de operações para prisões políticas. Materiais usados em protestos, como máscaras de gás e bandeiras, além de um revolver de posse do pai de uma das ativistas (menor de idade), foram usados para que os responsáveis pela operação e a mídia imputassem aos ativistas a formação de “quadrilha armada”.

Entre os presos, está a advogada Eloísa Samy, que atua na defesa de pessoas perseguidas por protestarem – numa clara violação ao exercício da profissão jurídica.

A decisão do juiz da 27ª Vara Criminal do Rio de Janeiro, Fábio Itabaiana de Oliveira Nicolau, fundamenta a prisão temporária por cinco dias no crime de associação criminosa, previsto no art. 288 do Código Penal, que se refere a “associarem-se três ou mais pessoas, para o fim específico de cometer crimes”. A decisão também faz referência aos protestos marcados para ocorrer nas vésperas da final da Copa do Mundo da FIFA, aproveitando a visibilidade dada pela cobertura do evento, apontando ser “necessária a atuação policial para impedir a consumação desse objetivo e também para identificar os demais integrantes da associação”. As declarações do chefe da Polícia Civil do Rio de Janeiro, Fernando Veloso, em coletiva de imprensa, deixou claro que as prisões foram porque os ativistas estavam se mobilizando para protestar durante o megaevento da FIFA.

Essas prisões mais recentes são a continuidade do padrão de violência e do Estado de Exceção instalado no Brasil inclusive durante os jogos do Mundial de futebol. As decisões e argumentos do Poder Judiciário e da Polícia Civil deixam claro que o Estado brasileiro atua como um braço armado da FIFA para assegurar os lucros dessa entidade e seus patrocinadores. Essa atitude é respaldada integralmente pelo governo de Dilma Roussef e seus assessores, como o ministro do esporte Aldo Rebelo.

Entre as inúmeras ilegalidades do caso, a ativista Elisa Quadros foi presa no estado do Rio Grande do Sul, onde reside sua família, por um delegado de polícia do estado do Rio de Janeiro. Além disso, o fato de que ela estava em viagem para visitar sua família demonstra que não havia qualquer relação com os protestos.

No Quartel General da operação, a Cidade da Polícia, no Rio de Janeiro, jornalistas independentes foram impedidos de ter acesso à coletiva de imprensa, que foi aberta apenas para os órgãos da imprensa corporativa, como denunciou o Sindicato dos Jornalistas do município.

Há duas semanas, em São Paulo, dois advogados foram presos por estarem reunidos numa praça do centro da cidade discutindo sobre a defesa de quatro ativistas presos no último dia 26 de junho, e que se encontram presos até a presente data. No Rio de Janeiro, outros dois jovens que participavam de manifestações se encontram presos desde janeiro deste ano. Em Goiânia, em maio, três jovens foram presos sob o argumento de que participavam de protestos pelo transporte público. 

Tal como nesse episódio de prisões políticas no Rio, às vésperas da final da copa da FIFA, em várias outras capitais, tais operações policiais, baseadas em inquéritos sigilosos, têm sido praticadas. Todos eles são presos políticos de um Estado que não mede esforços em prender e perseguir quem protesta e luta por justiça. Como diz o advogado dos ativistas presos no Rio de Janeiro, Marino d’Icarahy, estas operações são executadas pela polícia política, aquela que recebe ordens diretamente.

“O método é sempre da escuta, da quebra das páginas, da quebra da privacidade das pessoas, e eu considero que está havendo um vale-tudo para transformar nossa juventude politizada e combativa, que quer ver um país diferente, em uma quadrilha de marginais e bandidos armados, é nisso que eles querem transformar a nossa juventude”

Várias organizações, como a Anistia Internacional, a Justiça Global e a Comissão de Direitos Humanos da Ordem dos Advogados do Brasil – Seção Rio de Janeiro têm condenado as prisões como uma tentativa de intimidação aos que protestam no país.

A criminalização é tamanha, que se chega ao absurdo de prender por fato que supostamente este ou aquele irá praticar, rotulando pessoas que, em dado momento, simplesmente exerceu seu livre direito de manifestar-se. 

Inadmissível que se mantenham essas decisões de cunho absolutamente político, dentro de um cenário que revela um crescente processo de fascistização do Estado brasileiro, que para coibir qualquer ato que vise desmascarar seus erros reage com violência e truculência, atropelando todos os direitos e garantias fundamentais, que em tese deveriam ser resguardados por esse mesmo Estado.

Ademais, resta claro que esse padrão de violência do Estado irá continuar mesmo após o fim do Mundial de Futebol, ao mesmo tempo em que os protestos populares devem aumentar. A ABRAPO e a IAPL repudiam as prisões de ativistas e os ataques aos advogados no exercício da profissão; exigem a imediata libertação dos presos políticos, a revogação dos mandados de prisão e o fim da perseguição aos que lutam, e que o Estado brasileiro e a Presidente Dilma Roussef sejam condenados na esfera internacional por violações sistemáticas aos direitos humanos.

ABRAPO – Associação Brasileira dos Advogados do Povo
IAPL – International Association of People’s Lawyers

GALIZA: Imaxes da manifetación contra a represión na Coruña.









lunes, 14 de julio de 2014

ALEMANIA: Imagenes de acciones contra la barbarie sionista en Hamburg. (11/07/2014)


LIBERDADE PARA TODOS PRESOS POLÍTICOS!! FRDDP - BRASIL



Liberdade imediata aos presos políticos da Copa! 
Abaixo o Estado fascista!
 
 
A um dia da realização da final da Copa do Mundo o Estado brasileiro escancara seu caráter fascista prendendo 19 ativistas com o claro intuito de inviabilizar e criminalizar novas manifestações populares. Há ainda mais mandados expedidos, embora as informações quanto ao seu número sejam desencontradas (mais cedo circulava informação de que poderiam chegar a 60). Trata-se da maior operação policial visando encarcerar ativistas desde o dia 15/10/2013, quando mais de 70 pessoas foram enviadas para o complexo penitenciário de Bangu. A farra bilionária da FIFA, Dilma & Cia longe de ser a “Copa das Copas” foi sim um período em que nosso país mergulhou na corrupção deslavada e no arbítrio. O direito à manifestação nesse período foi simplesmente cassado. Cercos militares contra manifestações, “batidas” nas primeiras horas do dia em casas de ativistas, espancamentos, prisões em massa e processos ilegais, além de 250 mil pessoas removidas de seus locais de habitação, esse o verdadeiro legado da Copa do Mundo no Brasil.
Particularmente após o vexame da eliminação da seleção da CBF ganhou novo fôlego entre a população o rechaço ao Mundial, e conseqüentemente o temor de Dilma, governadores e monopólios de imprensa de que os protestos voltem a sacudir o país. O que nos mostram essas prisões arbitrárias de hoje? Mostram que toda a contrapropaganda repetida à exaustão de que a população estava satisfeita com a Copa e com o governo, de que os protestos eram coisa do passado, de que a Copa fora um “sucesso” não passava de fantasia. Na verdade o povo não poderia esquecer os gastos astronômicos em estádios enquanto os trabalhadores morrem à míngua nos hospitais, enquanto falta educação de qualidade para a juventude e emprego e salário dignos para os filhos do povo, enquanto as favelas e bairros pobres sofrem sob a militarização crescente por parte das UPP’s ou mesmo ocupações das Forças Armadas. Essas prisões não significam mais do que o temor dos carrascos do povo, os bandidos de terno e gravata, de que os protestos melem de vez o circo por eles montado.
Mais do que nunca gritamos: rebelar-se é justo! Todos aqueles ativistas, democratas, revolucionários e pessoas honestas em geral devem manifestar seu repúdio às prisões arbitrárias realizadas hoje. A única resposta do Estado fascista brasileiro ao grandioso levantamento popular iniciado em junho-julho de 2013 tem sido o aumento da repressão. Ao prender e perseguir mulheres e homens que lutam os governantes não os atacam como indivíduos somente, atacam a causa que esses ativistas representam e, por isso, não pode haver silêncio em nosso meio. O posicionamento e o trabalho ativo pela libertação de nossos presos é uma obrigação de todos os que defendem uma mudança em nossa sociedade, qualquer que seja sua orientação política ou ideológica.
Nós do Movimento Estudantil Popular Revolucionário (MEPR) conclamamos todas as pessoas a irem para as ruas amanhã, no último dia da Copa da FIFA, agora,  também pelo direito de manifestação e pela libertação de todos presos políticos. Devemos redobrar nossa firmeza, coragem e, seguindo o exemplo do heróico povo palestino, manter erguidas nossas bandeiras sob quaisquer circunstâncias. A prisão e perseguição de companheiros/as não afoga nossa luta, ao contrário, nos rega com mais razões para lutar.
 
 
Pela libertação imediata de todos os presos políticos!
Pelo direito democrático de livre manifestação!
Abaixo o Estado fascista e seu terrorismo contra o povo!
Lutar não é crime!
Rebelar-se é Justo!
 
 
Movimento Estudantil Popular Revolucionário -MEPR